Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, η αστυνομία στις ΗΠΑ είναι συχνά η πρώτη που καλείται στο σημείο. Αλλά σπάνια είναι εξοπλισμένη για να αντιμετωπίσει σύνθετες κρίσεις ψυχικής υγείας. Μετά από πρόσφατες κοινοβουλευτικές έρευνες και βασιλικές επιτροπές, υπήρξε μια πίεση – με επικεφαλής ερευνητές, υποστηρικτές και ορισμένους ανώτερους αστυνομικούς αξιωματούχους – για μια στροφή προς μια αντιμετώπιση με επίκεντρο την υγεία και με προτεραιότητα τους παραϊατρικούς.
Αυτό σημαίνει ότι εκπαιδευμένοι ειδικοί συνοδεύουν την αστυνομία σε ορισμένες κλήσεις ψυχικής υγείας στην κοινότητα. Πώς λειτουργούν, λοιπόν, τα προγράμματα συν-ανταποκρίσεως; Και είναι αποτελεσματικά; Δείτε τι λένε τα στοιχεία.
Η τρέχουσα κατάσταση
Η νομοθεσία για την ψυχική υγεία σε όλες τις πολιτείες και τις επικράτειες δίνει στην αστυνομία την εξουσία να χρησιμοποιεί “εύλογη βία” για να μεταφέρει άτομα που “φαίνεται να έχουν ψυχική ασθένεια” στο νοσοκομείο για να αποτρέψει βλάβη. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό περιλαμβάνει τη μεταφορά ατόμων που βιώνουν κρίσεις ψυχικής υγείας από την αστυνομία σε τμήματα επειγόντων περιστατικών νοσοκομείων, χωρίς τη βοήθεια κλινικών ψυχικής υγείας ή παραϊατρικών.
Τα υπερφορτωμένα τμήματα επειγόντων περιστατικών έχουν μεγάλους χρόνους αναμονής για την ψυχική υγεία και συχνά είναι ανεπαρκή στην αντιμετώπιση ατόμων που βιώνουν δυσφορία. Όσοι χρειάζονται υποστήριξη ψυχικής υγείας μπορεί να μην χρειάζονται νοσηλεία στο νοσοκομείο. Μια μελέτη διαπίστωσε ότι μόνο 1 στους 5 (23%) από όσους μεταφέρθηκαν σε επείγοντα περιστατικά από την αστυνομία – συνήθως αφού εξέφρασαν πρόθεση αυτοτραυματισμού – εισήχθησαν.
Ποινικοποίηση της ψυχικής υγείας
Η απλή παρουσία της αστυνομίας από μόνη της μπορεί να κλιμακώσει τις ήδη αυξημένες συναισθηματικές καταστάσεις. Η αστυνομία συχνά δεν έχει εκπαίδευση στην ψυχική υγεία, με την μαχητική αστυνομική κουλτούρα και την στρατιωτικοποίηση της εκπαίδευσης των αστυνομικών να παρουσιάζουν σημαντικά προβλήματα. Η αστυνομία συχνά αναγνωρίζει ότι δεν είναι επαρκώς εξοπλισμένη για να παρέμβει σε μια κρίση ψυχικής υγείας.
Ωστόσο, περίπου 1 στους 10 ανθρώπους που έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας έχουν προηγουμένως αλληλεπιδράσει με την αστυνομία. Αυτές οι συναντήσεις μπορεί να είναι επικίνδυνες και ακόμη και θανατηφόρες. Τα άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας υπερεκπροσωπούνται σε περιστατικά χρήσης βίας από την αστυνομία και θανατηφόρων πυροβολισμών.
Η εμπλοκή της αστυνομίας μπορεί επίσης να οδηγήσει στην ποινικοποίηση ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας και αναπηρίας, καθώς είναι πιο πιθανό να τους απαγγελθούν κατηγορίες και να τους επιβληθούν πρόστιμα ή να συλληφθούν. Ωστόσο, ο κύριος λόγος που η αστυνομία μεταφέρει άτομα στο νοσοκομείο είναι για αυτοτραυματισμό ή αυτοκτονική διαταραχή, και τα περισσότερα δεν θεωρούνται ότι αποτελούν κίνδυνο για τους άλλους.
Τι θέλουν αντ’ αυτού τα άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας;
Στην έρευνά μας, που διεξήχθη το 2021-2022, πήραμε συνεντεύξεις από 20 άτομα που είχαν παρέμβαση της αστυνομίας όταν αντιμετώπισαν κρίση ψυχικής υγείας. Όσοι μιλήσαμε είχαν συχνά πολλαπλές εμπειρίες αστυνομικών κλήσεων κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Μας είπαν ότι η υπερβολική χρήση βίας από την αστυνομία είχε τραυματικές και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Πολλοί δέχτηκαν σπρέι πιπεριού, taser, αστυνομικούς σκύλους, γκλομπ, χειροπέδες και δεσμά, παρά το γεγονός ότι δεν κατηγορήθηκαν για διάπραξη ποινικών αδικημάτων.
Για παράδειγμα, ο Άλεξ είπε: «Έπαθα κρίση πανικού και μου ψέκασαν με σπρέι πιπεριού. Είχα μώλωπες σε όλα τα χέρια μου από τις χειροπέδες που μου έβαλαν πολύ άγρια, παρόλο που δεν ήμουν υπό κράτηση. Μετά με πήγαν στο νοσοκομείο». Στη μελέτη μας, άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας δήλωσαν ότι θα προτιμούσαν μια απάντηση με ασθενοφόρο όπου είναι δυνατόν, χωρίς την παρουσία της αστυνομίας. Ήθελαν επίσης να συνδεθούν με θεραπευτικές και κοινοτικές υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης από ομοτίμους ψυχικής υγείας, της στέγασης, της υποστήριξης για άτομα με αναπηρία και της οικογενειακής βίας.
