Ζωή Κωνσταντοπούλου: Αντιμέτωπη με τις συνέπειες των επαγγελματικών επιλογών της

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας βρίσκεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες των επαγγελματικών επιλογών της.

Η Νάταλι Κάρνιφ παραχώρησε μια ακόμη συνέντευξη, στην οποία επανέλαβε ότι για μια δεκαετία δεν επισκεπτόταν την Ελλάδα για διακοπές, αλλά για να παρακολουθεί δίκες. Κάλυπτε τα αεροπορικά της εισιτήρια, καθώς το ελληνικό δικαστικό σύστημα, με τη βοήθεια της Ζωής Κωνσταντοπούλου, δεν της επέτρεπε να απομακρυνθεί από τον βιαστή της.

Ας επαναληφθούν τα αυτονόητα: Κάθε κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα υπεράσπισης, κάτι που αποτελεί θεμέλιο του κράτους δικαίου. Ακόμη και ένας άνδρας που κατηγορείται για τον ναρκωτισμό και τον βιασμό τεσσάρων γυναικών έχει το δικαίωμα να έχει νομική εκπροσώπηση. Ωστόσο, προκύπτουν ερωτήματα όταν ο δικηγόρος του μετατρέπει τη διαδικασία σε μηχανισμό εξουθένωσης των θυμάτων, ειδικά όταν αυτός ο δικηγόρος είναι και ενεργός πολιτικός. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ως δικηγόρος του κατηγορούμενου, δεν περιορίστηκε μόνο στη νομική υπεράσπιση. Υιοθέτησε μια στρατηγική συνεχών καθυστερήσεων, αιτημάτων αναβολής, ενστάσεων και τεχνασμάτων, με στόχο να εξαντλήσει τις τέσσερις γυναίκες, οι οποίες αναγκάστηκαν να ξαναζήσουν την εμπειρία του βιασμού τους για πολλά χρόνια. 

Η υπόθεση χρειάστηκε μια δεκαετία για να ολοκληρωθεί. Τα θύματα κλήθηκαν να δώσουν επανειλημμένα καταθέσεις, να επιστρέψουν στην αίθουσα και να αντιμετωπίσουν τον άνθρωπο που τις κακοποίησε. Αυτό δεν αποτελεί απλώς παράπλευρη απώλεια, αλλά μια οργανωμένη στρατηγική πίεσης. Αν και μπορεί να είναι νόμιμο, δεν είναι ηθικό. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι συνέβη με την υποστήριξη ενός δημόσιου προσώπου που συχνά μιλά για ανθρώπινα δικαιώματα, αξιοπρέπεια και αποκατάσταση των αδικημένων.

Η Κωνσταντοπούλου, αντί να αποδείξει ότι μπορεί να είναι δικηγόρος με πολιτική συνείδηση, επέλεξε να παρουσιαστεί ως νομικός πολεμιστής. Η στάση της δεν άφησε περιθώρια για παρερμηνείες: ο στόχος της ήταν η αποδόμηση των μαρτύρων μέσω της κόπωσης. Αυτή η προσέγγιση αντιβαίνει στην έννοια της δίκαιης δίκης, η οποία δεν αφορά μόνο τον κατηγορούμενο, αλλά και τα θύματα. Στην προκειμένη περίπτωση, τα θύματα βίωσαν την περιφρόνηση.

Η Κωνσταντοπούλου συχνά προβάλλει τον εαυτό της ως υπερασπίστρια των αδυνάμων, των καταπιεσμένων και των αποκλεισμένων. Ωστόσο, αυτή τη φορά βρέθηκε στην αντίθετη πλευρά. Δεν πρόκειται απλώς για την υπεράσπιση ενός κατηγορούμενου, αλλά για την κακή διαχείριση της διαδικασίας. Έδειξε έλλειψη συμπόνιας για το τραύμα που προκάλεσε, χωρίς να εκφράσει καμία δημόσια συγγνώμη ή να δείξει έστω και μια στιγμή αυτοκριτικής.

Αυτό που τελικά απομένει από την υπόθεση είναι η εικόνα ενός θεσμικού προσώπου, μιας γυναίκας πολιτικού, η οποία φρόντισε να παραταθεί όσο το δυνατόν περισσότερο ο βασανισμός των θυμάτων.