Ο διαβήτης αποτελεί μια χρόνια μεταβολική διαταραχή που επηρεάζει την παραγωγή και τη χρήση της ινσουλίνης, με αποτέλεσμα αυξημένα επίπεδα σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία). Μία από τις σοβαρές επιπλοκές του διαβήτη είναι οι βλάβες στα κάτω άκρα, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρές λοιμώξεις και τελικούς ακρωτηριασμούς αν δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα. Ο μηχανισμός αυτής της εξέλιξης είναι πολύπλοκος και περιλαμβάνει διάφορες παθοφυσιολογικές διεργασίες.
Πρώτον, η υπεργλυκαιμία προκαλεί βλάβες στα μικρά αιμοφόρα αγγεία (αγγειοπάθεια), μειώνοντας τη ροή του αίματος στα κάτω άκρα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ανεπαρκή οξυγόνωση και διατροφική υποστήριξη των ιστών, καθιστώντας τους πιο ευάλωτους σε τραυματισμούς και καθυστερημένη επούλωση. Επιπλέον, η αγγειοπάθεια μειώνει την ικανότητα των λευκών αιμοσφαιρίων να καταπολεμούν τις λοιμώξεις.
Δεύτερον, ο διαβήτης προκαλεί νευροπάθεια, δηλαδή βλάβες στα περιφερικά νεύρα των ποδιών και των χεριών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια αίσθησης, ιδιαίτερα της πόνου και της αφής, με αποτέλεσμα να μην αντιλαμβάνονται οι ασθενείς τραυματισμούς, πληγές ή ερεθισμούς. Οι μικροτραυματισμοί και οι πληγές, που συχνά περνούν απαρατήρητοι, μπορούν να εξελιχθούν σε έλκη, ιδιαίτερα σε περιοχές με παραμόρφωση ή υπερπίεση, όπως τα πελματικά σημεία.
Τρίτον, η διαβητική δυσλιπιδαιμία και η αυξημένη φλεγμονώδης κατάσταση που συνοδεύουν τον διαβήτη επιδεινώνουν την καταστροφή των ιστών και την επούλωση τραυμάτων. Οι λοιμώξεις, συχνά βακτηριακές, ευνοούνται από την κακή αιμάτωση και την απώλεια αισθητικότητας, και μπορούν να εξελιχθούν σε σοβαρές καταστάσεις όπως η γάγγραινα.
Τέλος, η συνδυασμένη επίδραση αυτών των παραγόντων οδηγεί σε μια κατάσταση όπου μικρά τραύματα και πληγές αποκαλύπτονται δύσκολα και αντιμετωπίζονται αργά, καθυστερώντας την επούλωση και αυξάνοντας τον κίνδυνο μόλυνσης. Όλα αυτά συμβάλλουν στην εμφάνιση χρόνιων ελκών, που συχνά απαιτούν επεμβάσεις και, σε προχωρημένα στάδια, ακρωτηριασμό.
.
Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!