Οι δύο πρωτεΐνες που κάνουν την καρδιά να χτυπά σωστά

Στο πεδίο της καρδιαγγειακής βιολογίας, μια νέα μελέτη από το Masonic Medical Research Institute αναδεικνύει τη ζωτική συνεργασία στην καρδιά δύο πρωτεϊνών — RBPMS και RBPMS2 — που διασφαλίζουν την ομαλή καρδιακή λειτουργία μέσω της επεξεργασίας του RNA. Οι επιστήμονες αποδεικνύουν ότι αυτή η συνεργασία είναι απαραίτητη για τη σωστή ανάπτυξη και λειτουργία της καρδιάς από τα πρώτα στάδια της εμβρυϊκής ζωής.

Τι ανακάλυψαν;

• Οι RBPMS και RBPMS2 λειτουργούν ως συντονιστές του μηχανισμού splicing, δηλαδή της διαδικασίας όπου το RNA “μοντάρεται” — με επαναδιατάξεις ή παραλείψεις τμημάτων — ώστε να δημιουργούνται διαφορετικές εκδοχές πρωτεϊνών από το ίδιο γονίδιο. Αυτό είναι κρίσιμο για τη δημιουργία κατάλληλων πρωτεϊνών όπου και όταν χρειάζονται με ακρίβεια στη λειτουργία της καρδιάς.

• Η αφαίρεση και των δύο πρωτεϊνών από τα καρδιακά μυϊκά κύτταρα (καρδιομυοκύτταρα) αποδείχθηκε θανατηφόρα κατά την εμβρυική φάση, δημιουργώντας σοβαρές δομικές βλάβες στην καρδιά. Αντίθετα, η απώλεια μόνο μίας από τις δύο δεν εμφανίζει τέτοιες εκβάσεις — κάτι που δείχνει ότι η συνεργασία τους είναι απαραίτητη και όχι υποκαταστάσιμη.

• Επιπλέον, μέσω RNA sequencing και μηχανιστικών πειραμάτων, η ομάδα έδειξε ότι αυτές οι πρωτεΐνες όχι μόνο ενισχύουν καρδιακό πρόγραμμα splicing, αλλά παράλληλα καταστέλλουν γονίδια μη καρδιακού τύπου, διατηρώντας την ξεχωριστή μοριακή ταυτότητα του καρδιακού ιστού. Επιπλέον, η θέση πρόσδεσής τους στο προ-RNA καθορίζει αν επιδρούν ως ενεργοποιητές ή αναστολείς του splicing.

Γιατί έχει σημασία αυτή η ανακάλυψη;

1. Καρδιομυοπάθειες & Συγγενείς Καρδιακές Παθήσεις: Ανεπαρκής ή διαταραγμένη διαδικασία splicing συσχετίζεται με διάφορες καρδιοπάθειες. Η κατανόηση της λειτουργίας των RBPMS και RBPMS2 προσφέρει νέα μονοπάτια για θεραπευτικές παρεμβάσεις σε αυτές τις παθήσεις.

2. Θεραπευτικές προοπτικές: Όπως σημείωσε η Maria I. Kontaridis, καθηγήτρια και διευθύντρια έρευνας, η αποκάλυψη του συνεργατικού ρόλου αυτών των παραγόντων ανοίγει τον δρόμο για νέες στρατηγικές αντιμετώπισης – τόσο για τα 40.000 παιδιά με συγγενείς καρδιοπάθειες ετησίως στις ΗΠΑ, όσο και για τον 1,1 εκατ. ενήλικες με διαταραχές όπως η διατεινόμενη καρδιομυοπάθεια (DCM).

Τι μας δείχνει αυτή η μελέτη:

• Η καρδιά χρειάζεται ακρίβεια όχι μόνο στις δομές της, αλλά και στην “εσωτερική μηχανική” της: στο RNA splicing.

• Η συνεργασία RBPMS – RBPMS2 λειτουργεί ως μοριακή “ασπίδα” κατά των γενετικών λαθών στο ισχυρό και απαιτητικό περιβάλλον του καρδιακού ιστού.

• Η γνώση αυτών των μηχανισμών είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη νέων, στοχευμένων θεραπειών καρδιαγγειακών παθήσεων.

Σε μία εποχή όπου η εξατομίκευση στη θεραπεία γίνεται όλο και πιο ρεαλιστική, τέτοιες ανακαλύψεις κινητοποιούν την επιστήμη προς νέες, στοχευμένες και αποτελεσματικές λύσεις.