Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Πρόσφατα πραγματοποιήθηκε η μετακίνηση ενός ανήλικου παιδιού από την Παιδιατρική Κλινική Νοσοκομείου σε χώρο παιδικής προστασίας, ο οποίος, δυστυχώς, απέχει σημαντικά από την περιοχή όπου το παιδί διέμενε μόνιμα. Ήταν μια διαδρομή όχι μόνο χιλιομετρική, αλλά και βαθιά συναισθηματική.
Η μεταφορά οργανώθηκε από τον Οργανισμό «Το Χαμόγελο του Παιδιού», με επαγγελματισμό αλλά και ανθρώπινη φροντίδα. Εξειδικευμένοι επαγγελματίες, κοινωνική λειτουργός και ψυχολόγος, στάθηκαν διακριτικά και υποστηρικτικά δίπλα στο παιδί σε κάθε βήμα του ταξιδιού του, εξασφαλίζοντας την ασφάλειά του, αλλά και μια αγκαλιά κατανόησης και στοργής στις δύσκολες στιγμές του αποχωρισμού.
Κατά την αναχώρηση, το παιδί αποχαιρέτησε με ζεστασιά το προσωπικό του νοσοκομείου. Ήταν άνθρωποι που δεν περιορίστηκαν στον ιατρικό τους ρόλο, αλλά έγιναν για εκείνο μια σταθερή παρουσία, μια πηγή ασφάλειας και στοργής. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του, το παιδί βρήκε στήριγμα σε πρόσωπα που του στάθηκαν καθημερινά, με φροντίδα, κατανόηση και ευαισθησία. Δημιουργήθηκαν σχέσεις εμπιστοσύνης και οικειότητας, μικρές στιγμές ανθρωπιάς μέσα στο νοσοκομειακό περιβάλλον, που απάλυναν το βάρος της δοκιμασίας του. Ήταν ένας αποχωρισμός με δάκρυα, αλλά και με ευγνωμοσύνη για όλα εκείνα τα πρόσωπα που στάθηκαν δίπλα του.
Μα πίσω από αυτή τη φροντισμένη μετακίνηση, αναδεικνύεται μια πιο βαθιά και ανησυχητική πραγματικότητα: στην Ελλάδα του σήμερα, παιδιά που έχουν ανάγκη προστασίας συχνά μεταφέρονται μακριά από τον τόπο τους. Μακριά από ό,τι γνώριζαν, από φίλους, σχολείο, συγγενείς, από κάθε αίσθηση σταθερότητας και οικειότητας. Κάποιες φορές, από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη.
Κι έτσι, όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις και όσο επαγγελματική η φροντίδα, μένει ένα ερώτημα: Μήπως χάνεται, στην πορεία, κάτι θεμελιώδες; Η ανάγκη των παιδιών να μένουν κοντά σε αυτά που τους είναι γνώριμα. Να μην ξεριζώνονται. Να διατηρούν την ελπίδα για επανασύνδεση με την οικογένειά τους, τους φίλους τους, το σχολείο τους, όταν φυσικά οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Η συγκεκριμένη μετακίνηση, όπως και όλες, έγινε με αγάπη, προσοχή και απόλυτο σεβασμό στο βέλτιστο συμφέρον του παιδιού. Όμως, ως κοινωνία, οφείλουμε να κάνουμε περισσότερα. Να διασφαλίσουμε ότι κανένα παιδί δεν θα χρειαστεί να χάσει τις ρίζες του για να βρει φροντίδα. Κανένα παιδί δεν πρέπει να μεγαλώνει με την αίσθηση ότι άφησε πίσω του κάτι πολύτιμο, που ίσως να μη βρει ποτέ ξανά. Γιατί κάθε παιδί αξίζει να μεγαλώνει με σταθερότητα, με ελπίδα και με μια γέφυρα που το συνδέει με το παρελθόν του – και με το μέλλον που δικαιούται.
