Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Οι άνθρωποι ακούν συχνά ότι η υγειονομική περίθαλψη στην Αμερική είναι δυσλειτουργική – πολύ ακριβή, πολύ περίπλοκη και πολύ άνιση. Αλλά η δυσλειτουργία συνεπάγεται αποτυχία. Τι γίνεται αν το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι το σύστημα λειτουργεί ακριβώς όπως σχεδιάστηκε; Η κατανόηση αυτής της κληρονομιάς είναι το κλειδί για να εξηγήσουμε όχι μόνο γιατί η μεταρρύθμιση στις ΗΠΑ έχει αποτύχει επανειλημμένα, αλλά και γιατί η αλλαγή παραμένει τόσο δύσκολη.
Ανιχνεύοντας τις ρίζες του σημερινού συστήματος και όλα τα προβλήματά του, είναι ευκολότερο να κατανοήσουμε γιατί η αμερικανική υγειονομική περίθαλψη φαίνεται όπως είναι και τι θα χρειαστεί για να μεταμορφωθεί σε ένα σύστημα που παρέχει υψηλής ποιότητας, οικονομικά προσιτή φροντίδα για όλους. Μόνο αντιμετωπίζοντας τον τρόπο με τον οποίο το κέρδος, η πολιτική και οι προκαταλήψεις έχουν διαμορφώσει το τρέχον σύστημα, μπορούν οι Αμερικανοί να φανταστούν και να απαιτήσουν κάτι διαφορετικό.
Δεκαετίες συμβιβασμού
Η έρευνά μου και αυτή πολλών άλλων δείχνει ότι το σημερινό υψηλό κόστος, οι βαθιές ανισότητες και η κατακερματισμένη φροντίδα είναι προβλέψιμα χαρακτηριστικά που αναπτύχθηκαν από δεκαετίες πολιτικών επιλογών που έδιναν προτεραιότητα στο κέρδος έναντι των ανθρώπων, εδραιωμένες φυλετικές και περιφερειακές ιεραρχίες και αντιμετώπιζαν την υγειονομική περίθαλψη ως εμπόρευμα και όχι ως δημόσιο αγαθό.
Τον περασμένο αιώνα, η υγειονομική περίθαλψη των ΗΠΑ δεν αναπτύχθηκε από ένα κοινό όραμα καθολικής φροντίδας, αλλά από συμβιβασμούς που έδιναν προτεραιότητα στις ιδιωτικές αγορές, προστάτευαν τις φυλετικές ιεραρχίες και αύξαναν την ατομική ευθύνη έναντι της συλλογικής ευημερίας. Η ασφάλιση που βασίζεται στον εργοδότη εμφανίστηκε τη δεκαετία του 1940, όχι από μια δέσμευση για την υγεία των εργαζομένων, αλλά από μια λύση φορολογικής πολιτικής κατά τη διάρκεια του παγώματος των μισθών σε καιρό πολέμου.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση επέτρεψε στους εργοδότες να προσφέρουν αφορολόγητα οφέλη υγείας, δίνοντας κίνητρα για την κάλυψη, ενώ παράλληλα παρακάμπτει την εθνικοποιημένη φροντίδα. Αυτή η απόφαση συνέδεε την πρόσβαση στην υγεία με το καθεστώς απασχόλησης, μια δομή που εξακολουθεί να κυριαρχεί σήμερα. Αντίθετα, πολλές άλλες χώρες με ασφάλιση που παρέχεται από τον εργοδότη τη συνδυάζουν με ισχυρές δημόσιες επιλογές, διασφαλίζοντας ότι η πρόσβαση δεν συνδέεται αποκλειστικά με μια εργασία.
Το 1965, τα προγράμματα Medicare και Medicaid επέκτειναν σημαντικά τις υποδομές δημόσιας υγείας. Δυστυχώς, ενίσχυσαν και βάθυναν επίσης τις υπάρχουσες ανισότητες. Το Medicare, ένα ομοσπονδιακά διαχειριζόμενο πρόγραμμα για άτομα άνω των 64 ετών, ωφελούσε κυρίως τους πλουσιότερους Αμερικανούς που είχαν πρόσβαση σε σταθερή, επίσημη απασχόληση και ασφάλιση με βάση τον εργοδότη κατά τη διάρκεια των εργασιακών τους χρόνων. Το Medicaid, που σχεδιάστηκε από το Κογκρέσο ως κοινό ομοσπονδιακό-πολιτειακό πρόγραμμα, απευθύνεται στους φτωχούς, συμπεριλαμβανομένων πολλών ατόμων με αναπηρίες.
Ο συνδυασμός ομοσπονδιακής και πολιτειακής εποπτείας είχε ως αποτέλεσμα 50 διαφορετικά προγράμματα με ευρέως μεταβαλλόμενη επιλεξιμότητα, κάλυψη και ποιότητα. Οι νομοθέτες του Νότου, ειδικότερα, αγωνίστηκαν για αυτήν την αποκέντρωση. Φοβούμενοι την ομοσπονδιακή εποπτεία των δαπανών δημόσιας υγείας και την επιβολή των πολιτικών δικαιωμάτων, προσπάθησαν να διατηρήσουν τον έλεγχο του ποιος λάμβανε παροχές. Οι ιστορικοί έχουν δείξει ότι αυτές οι προσπάθειες σχεδιάστηκαν κυρίως για να περιορίσουν την πρόσβαση σε παροχές υγειονομικής περίθαλψης κατά φυλετικές γραμμές κατά την περίοδο Jim Crow.
Οι πολιτείες που επέλεξαν να μην επεκτείνουν το Medicaid στο πλαίσιο του Νόμου για την Προσιτή Φροντίδα Υγείας βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στο Νότο και περιλαμβάνουν αρκετές με μεγάλους μαύρους πληθυσμούς. Σχεδόν 1 στους 4 ανασφάλιστους μαύρους ενήλικες είναι ανασφάλιστοι επειδή εμπίπτουν στο κενό κάλυψης – δεν έχουν πρόσβαση σε προσιτή ασφάλιση υγείας – κερδίζουν πάρα πολλά για να πληρούν τις προϋποθέσεις για το Medicaid, αλλά όχι αρκετά για να λάβουν επιδοτήσεις μέσω της αγοράς του Νόμου για την Προσιτή Φροντίδα Υγείας.
Η αρχιτεκτονική του συστήματος αποθαρρύνει επίσης την περίθαλψη που στοχεύει στην πρόληψη. Επειδή το πεδίο εφαρμογής του Medicaid είναι περιορισμένο και ασυνεπές, οι προληπτικοί έλεγχοι φροντίδας, οι οδοντιατρικοί καθαρισμοί και η διαχείριση χρόνιων παθήσεων συχνά παραλείπονται. Αυτό οδηγεί σε δαπανηρότερη, μεταγενέστερη φροντίδα που επιβαρύνει περαιτέρω τα νοσοκομεία και τους ασθενείς. Εν τω μεταξύ, οι πολιτισμικές αντιλήψεις γύρω από έννοιες όπως ο «άκαμπτος ατομικισμός» και η «ελευθερία επιλογής» έχουν χρησιμοποιηθεί εδώ και καιρό για να αντισταθούν στις δημόσιες λύσεις. Στις μεταπολεμικές δεκαετίες, ενώ τα ευρωπαϊκά έθνη έχτιζαν εθνικά συστήματα υγειονομικής περίθαλψης, οι ΗΠΑ ενίσχυσαν μια προσέγγιση που καθοδηγείται από την αγορά.
Τα δημόσια χρηματοδοτούμενα συστήματα παρουσιάζονταν όλο και περισσότερο από Αμερικανούς πολιτικούς και ηγέτες της βιομηχανίας ως απειλές για την ατομική ελευθερία – συχνά απορρίπτονταν ως «κοινωνικοποιημένη ιατρική» ή σημάδια υφέρποντος σοσιαλισμού. Το 1961, για παράδειγμα, ο Ρόναλντ Ρίγκαν ηχογράφησε έναν 10λεπτο δίσκο με τίτλο «Ο Ρόναλντ Ρίγκαν μιλάει ενάντια στην κοινωνικοποιημένη ιατρική», ο οποίος διανεμήθηκε από την Αμερικανική Ιατρική Ένωση στο πλαίσιο μιας εθνικής προσπάθειας για τον αποκλεισμό του Medicare.
