Παρακολουθώ την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα από το 1990 που γύρισα από το εξωτερικό, και δεν θυμάμαι άλλη χρονική περίοδο που το πολιτικό σύστημα να ήταν τόσο κατώτερο των περιστάσεων.
Μία κυβέρνηση που ενώ έχει κάνει αρκετά πράγματα προς την σωστή κατεύθυνση, και έχει επιτύχει αξιοσημείωτες επιδόσεις σχεδόν σε όλους τους τομείς της Οικονομίας και όχι μόνο, κρατάει μια φοβική στάση απέναντι στην αντιπολίτευση και στις παθογένειες της κοινωνίας που την ταλανίζουν πάρα πολλές δεκαετίες.
Η ελλιπής εφαρμογή των νόμων είναι ένα χαρακτηριστικό της διαχρονικής διακυβέρνησης του τόπου, με την φοβία της λαϊκής αντίδρασης και του πολιτικού κόστους.
Θεωρώ ότι μία κυβέρνηση εκτός των άλλων πρέπει να εκπαιδεύει την κοινωνία σε θέματα ατομικής ευθύνης, πολιτικής αγωγής και γενικότερης συμπεριφοράς, με το όποιο πολιτικό κόστος αυτά συμπεριλαμβάνουν.
Έχουμε λοιπόν ένα υπουργικό συμβούλιο και στελέχη της κυβέρνησης, που μόνο 4-5 από αυτούς μπαίνουν στην μάχη της αντιμετώπισης της παραπληροφόρησης και των παράλογων κατηγοριών, και οι υπόλοιποι είναι εξαφανισμένοι από τον δημόσιο διάλογο, κυρίως για να μην «λερωθούν» ή «καούν».
Κάποιος πρέπει να τους πεί ότι για να έχουν φίλους στην πολιτική ζωή, πρέπει να έχουν και εχθρούς.Όσον αφορά την αντιπολίτευση, δεν θα εκφράσω την πραγματική μου εντύπωση γιατί με εμποδίζει η ηθική μου και κυρίως ο ποινικός κώδικας. Θα προσπαθήσω όμως να τους περιγράψω όσο πιο ήπια γίνεται.
Είναι τουλάχιστον τραγικό και καταθλιπτικό το επίπεδο της αντιπολίτευσης στην χώρα. Ψεύδονται όπως αναπνέουν, με την εξαπάτηση της κοινής γνώμης να είναι το βασικό τους κίνητρο και με την τοξικότητα να είναι το βασικό χαρακτηριστικό του όποιου πολιτικού λόγου έχουν.Και δεν κάνουν λάθος από άγνοια, που και αυτό θα ήταν κατακριτέο, αλλά γνωρίζουν πολλοί καλά ότι ψεύδονται προσπαθώντας να κερδίσουν κάποιους πόντους, παραπλανώντας την κοινή γνώμη. Μα απατεώνες είμαστε? (αναρωτήθηκε κάποια «μαγείρισσα γεμιστών» του κοινοβουλίου της περιόδου Τσίπρα). Από μένα είναι ΝΑΙ.
Γιατι δουλειά των πολιτικών είναι να καταλαβαίνουν, να θυμούνται και να γνωρίζουν.
Και θα διαλέξω τρία κραχτά παραδείγματα συνειδητής παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης, τα οποία ακούω συχνά στον δημόσιο διάλογο.
- Γιατί δεν μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει καμία φόρο-επιδρομή, αλλά η αυξημένη οικονομική δραστηριότητα έχει φέρει περισσότερα έσοδα στο κράτος, παρότι οι περισσότεροι φορολογικοί συντελεστές είναι μειωμένοι.
- Γιατι δεν μπορεί να μην θυμούνται ότι την πρόσβαση στο ΕΣΥ δεν την έδωσε η κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά την νομοθέτησε με ΚΥΑ ο Άδωνης Γεωργιάδης με τον Χρίστο Σταϊκούρα τον Ιούνιο του 2014 (ΦΕΚ 1753/Β/28-6-2014).
- Γιατί δεν μπορεί να μην γνωρίζουν ότι το περίφημο μαξιλάρι των 32 δις δεν ήταν τίποτα άλλο παρά απαίτηση των δανειστών, μέρος του 3ου μνημονίου, και τα 25 από αυτά μέρος δεσμευμένης πιστοληπτικής γραμμής.
Και η λίστα της παραπληροφόρησης δεν έχει τέλος.
Η σχέση των περισσότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης με το ψέμα είναι παθολογική, σχεδόν ερωτική θα έλεγα. Δεν ζουν χωρίς αυτό, τόσο απλά.
Όλα είναι στον βωμό της μικρό-κομματικής αντιπαράθεσης, χωρίς όρια, με υπερβολικούς και ατιμωτικούς χαρακτηρισμούς, με απόλυτη τοξικότητα, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι έτσι δεν προσελκύουν την αρέσκεια των απλών πολιτών οι οποίοι χρειάζονται λύσεις και προτάσεις για τα προβλήματά τους, αλλά αντίθετα τους διώχνουν από την πολιτική ζωή γενικά. Με τραγικό αποτέλεσμα την αποχή του κόσμου από τα πολιτικά δρώμενα, ότι και αν σημαίνει αυτό.
Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που οι πολιτικοί αντιδικούν δημοσίως για ζητήματα Εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, η μόνη όμως.
Είμαστε σχεδόν ή μόνη χώρα στον κόσμο που μέχρι πρότινος η νέοι δεν είχαν πρόσβαση σε ιδιωτική Ανώτατη παιδεία, και για το οποίο δόθηκε λυσσαλέα μάχη στην βουλή για να μην νομοθετηθεί.
Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο όπου ένα τραγικό δυστύχημα χρησιμοποιείται τόσο ανερυθρίαστα από όλη την αντιπολίτευση, με απίστευτα ψέματα και προφανέστατη επιλεκτική ευαισθησία, για φτηνή κομματική αντιπαράθεση, λες και οι υπόλοιποι δεν είχαν κυβερνήσει ποτέ ή λες και δεν έχουν συμβεί άλλα τραγικά φαινόμενα στο παρελθόν ή λες και δεν θα ξαναγίνουν.
«Αίμα στην αρένα», «Η λάσπη στον ανεμιστήρα» και «πες, πες, πες, όλο και κάτι θα μείνει» είναι οι πρακτικές που χρησιμοποιούνται σήμερα, απαξιώνοντας πλήρως το πολιτικό σύστημα της χώρας και το επίπεδο του εκλογικού σώματος.
Και τέλος είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που η αυτονόητη προστασία, συντήρηση και καθαριότητα των Εθνικών μνημείων είναι μέρος δημόσιου διάλογου και κομματικής αντιπαράθεσης.
Συνειδητά λοιπόν η αντιπολίτευση συγχέει το Μνημείο με την πλατεία συντάγματος, όπου προφανώς στην πλατεία δεν απαγορεύεται τίποτα. Η όλη αντίδραση είναι προφανέστατα προσχηματική, γιατί ότι γίνεται στο μνημείο μπορεί να μεταφερθεί 100 μέτρα προς την πλατεία όπου και δεν απαγορεύεται τίποτα και δεν θα έχει καμία μείωση στην προβολή του θέματος και στην επικοινωνία του. Μία επίδειξη και ένα bra defer εξουσίας είναι από αυτούς που δεν μπορούν να την έχουν αλλιώς.
Με μία γρήγορη έρευνα, κυριολεκτικά πουθενά στον πλανήτη δεν επιτρέπεται η χρήση και η αλλοίωση Εθνικών μνημείων για οποιοδήποτε λόγο, πόσο μάλλον για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Και λέω «αλλοίωση» γιατι το βάψιμο όποιων ονομάτων ή συνθημάτων είναι ακριβώς αυτό.
Στις περισσότερες χώρες η προσέγγιση του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη απαιτεί σεβαστή ενδυμασία, απουσία λόγου ή όποιας διαμαρτυρίας και μηδενική επαφή με τις αντίστοιχες φρουρές. Η οποιαδήποτε παράβαση του νόμου ή παρατυπία τιμωρείται με ιδιαίτερες ποινές σε επίπεδο κακουργήματος.
Η σημερινή εικόνα του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, σήμερα παραπέμπει σε χώρα που τουλάχιστον δεν σέβεται τους νεκρούς της και πολύ περισσότερο την ιστορία της.
Κώστας Αγγελάκης
Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
