Διπολική διαταραχή: Ποιοι τύποι υπάρχουν;

Η διπολική διαταραχή είναι μια ψυχική ασθένεια που χαρακτηρίζεται από έντονες εναλλαγές στη διάθεση, από φάσεις υψηλής ενέργειας και ευφορίας (μανία) έως φάσεις κατάθλιψης. Υπάρχουν διάφοροι τύποι διπολικής διαταραχής, που διαφέρουν ανάλογα με τη διάρκεια και την ένταση των επεισοδίων μανίας και κατάθλιψης. Οι κύριοι τύποι είναι οι εξής.

1. Διπολική Ι Διαταραχή (Διπολική 1)

Η διπολική Ι διαταραχή χαρακτηρίζεται από τουλάχιστον ένα επεισόδιο μανίας ή μεικτό επεισόδιο (μανία και κατάθλιψη ταυτόχρονα), το οποίο μπορεί να διαρκέσει τουλάχιστον μια εβδομάδα. Τα επεισόδια μανίας είναι σοβαρά και συνήθως απαιτούν νοσηλεία ή αντιμετώπιση για την αποφυγή αυτοκτονικών σκέψεων ή επικίνδυνης συμπεριφοράς. Επιπλέον, οι ασθενείς βιώνουν και επεισόδια κατάθλιψης, τα οποία μπορεί να διαρκέσουν αρκετές εβδομάδες ή μήνες. Οι φάσεις του άκρου της μανίας και της κατάθλιψης είναι συχνές και έντονες, επηρεάζοντας την καθημερινή ζωή του ατόμου.

2. Διπολική ΙΙ Διαταραχή (Διπολική 2)

Η διπολική ΙΙ διαταραχή χαρακτηρίζεται από επεισόδια υπομανίας και κατάθλιψης. Η υπομανία είναι μια πιο ήπια μορφή μανίας, με αυξημένη ενέργεια και διάθεση, αλλά χωρίς να προκαλεί την ίδια σοβαρή διαταραχή στη λειτουργικότητα του ατόμου όπως η μανία. Ωστόσο, τα επεισόδια κατάθλιψης είναι πιο έντονα και μπορεί να είναι πολύ σοβαρά. Αν και η υπομανία δεν απαιτεί νοσηλεία, η κατάθλιψη μπορεί να επηρεάσει δραματικά την ποιότητα ζωής του ατόμου.

3. Κυκλική Διαταραχή

Η κυκλική διαταραχή είναι μια ήπια μορφή διπολικής διαταραχής, όπου το άτομο βιώνει πιο σύντομα επεισόδια μανίας και κατάθλιψης, συνήθως με διάρκεια μικρότερη των δύο ετών. Αυτά τα επεισόδια είναι λιγότερο έντονα από τα επεισόδια της διπολικής Ι ή ΙΙ διαταραχής και συνήθως δεν προκαλούν σοβαρή ανικανότητα στο άτομο, αλλά επηρεάζουν την καθημερινότητά του.

Θεραπεία

Η θεραπεία για τη διπολική διαταραχή περιλαμβάνει συνήθως φαρμακευτική αγωγή, όπως σταθεροποιητές της διάθεσης (π.χ. λιθίο) και αντιψυχωτικά φάρμακα, καθώς και ψυχοθεραπεία για τη διαχείριση των επεισοδίων και τη βελτίωση της λειτουργικότητας του ατόμου. Η πρώιμη διάγνωση και η συνεχής παρακολούθηση είναι καθοριστικές για τη σωστή διαχείριση της διαταραχής.